Puls Lisabona

Avgust i jeste, ulice Lisabona su ringla na nekoj četvorci, pa mi zbog toga danju i ne sjedaju baš. Ali čim Sunce počne da se spušta i kad se sjenke zgrada rasprostru duž grada, šetnja iz patnje preraste u užitak za sva čula. Krivac za to su ulice, koje narodu koji ih naseljava predstavljaju produženu verziju dnevnog boravka. Oni nemaju ni gram dvorišta iza zgrade, pa se maltene sve dešava ispred ulaznih vrata ili ako ne, onda dešavanje odjekuje ulicom: čuje se dodir escajga o tanjir, čuje se pjesma sa radija, dvije babe vode razgovor, ptice lete iznad nas i traže zgradu bez onih šiljaka, da sjednu, da odmore; vizuelni momenat nije izostavljen, zahvaljujući velikim trikovima arhitekture koji ovaj grad nakon zemljotresa načiniše za oko velelepnim. Što se čula mirisa tiče, on je meni najdraži, jer nije upadljiv: počinje sa štrikova, gdje se suši veš koji pušta vjetrovima Atlantika da raširi njegove mirise kroz ove uske i kose ulice. Pada noć; kakav grad, kakav puls. Osjetim Bairo Alto i Alfamu kako dišu. U...

Pročitajte Puls Lisabona